Historia

Karate 空 手 (jap. “puste ręce”)

to sztuka walki wręcz  z wykorzystaniem własnego ciała, tzn. bez broni, obliczona tradycyjnie na totalną skuteczność. Pochodzi z  Okinawy, gdzie powstała na podłożu hinduskich i chińskich systemów gimnastyczno-leczniczych oraz sztuk walki. 

       Szczególną rolę w historii systemu karate odegrała japońska wyspa OKINAWA, usytuowana centralnie pomiędzy Japonią, Koreą, Chinami, Tajwanem i Filipinami. Dogodne położenie wyspy oraz rozwój przez jej mieszkańców żeglugi i handlu umożliwiały naturalne dotarcie na nią wszelkich nowości zarówno z Japonii, jak i Chin. Proces ten ułatwiało polityczne podporządkowanie wyspy Chinom (1368-1875), a także równoległe Japonii (od 1451 ). Nie mogła jej ominąć sztuka walki wręcz. Napotkała ona zresztą na tej wyspie niezwykle korzystne warunki do rozwoju. Karate jest wytworem Okinawańczyków ch wielowiekowej historii. W momencie kształtowania się karate na Okinawie – Królestwo Ryukyu było suwerennym państwem. Ponieważ dzisiaj Okinawa należy do Japonii, karate mylnie jest utożsamiane jest z wytworem Japończyków. Prawdą jest, że to głównie Japończycy pierwsi rozprzestrzenili karate na świecie, ale i oni zapominają, że ta sztuka walki została przeniesiona do Japonii z Okinawy. Okinawańczycy nie spodziewali się nigdy, że ich karate pochodzące z tak małej wyspy, zyska tak wielką, światową popularność, więc wcześniej nie prowadzili żądnych zapisków historycznych na ten temat. Historię karate zaczęto spisywać dopiero po II wojnie światowej, ale było to zbyt późno by wiele istotnych dla historii karate faktów ocalić z mroków zapomnienia. Dlatego tak wiele jest teraz sprzecznych ze sobą wiadomości dotyczących początków karate. Istniejąca obecnie forma karate powstała z połączenia starookinawskiej sztuki walki „TE” z chińską „CH’UAN FA” . 
 

Podczas panowania w Chinach dynastii „TANG” w latach 618-906, poprzez podróże handel a w VIII w. inwazję chińskich feudałów na archipelag Ryu-kyu Chińczycy przewieźli ze sobą jednocześnie swój system walki „Chuan-fa”. Był to system, który powstał w klasztorze SHAO-LIN (jap. Shorin), a przywieziony (stworzony) tam przez indyjskiego księcia-mnicha Bodhidharmę (jap. Daruma), 28 patriarchę klasztoru. Okinawski król SHO NEOPASHI dostosował chińskie techniki otwartej dłoni „Ch’ uan fa” do okinawskiego „TE”, co stało się pierwowzorem karate.

Pomimo edyktów zakazujących posiadanie broni i uprawianie sztuk walki na całym archipelagu Ryu-kyu – karate przetrwało. Było ono ćwiczone w tajemnicy, przekazywane z ojca na syna. Treningi odbywały się nocami, były obciążone wielkim ryzykiem. Nie pogorszyły one jednak jakości sztuki walki ani nie złamały jej ducha spowodowały raczej zwielokrotnienie wysiłków i osiągnięcie niebywałego mistrzostwa.

Dla określenia sztuki walki na Okinawie zaczęto używać nazwy TOTE (TODE). Składnik TE jest prosty do przetłumaczenia – oznacza „rękę”. TO – można było odczytać dwojako :raz jako symbol dynastii „Tang” i wówczas TOTE odczytać jako „rękę przybyłą z Chin” i drugie znaczenie TO – „KARA” czyli „pusta ręka”. Ten sposób tłumaczenia jest bardziej odpowiedni. Po pierwsze symbolizuje on fakt, że sztuka walki nie używa broni lecz tylko pustych rąk i nóg. Po drugie ćwiczący „oczyszczają” swe serca i umysły ze złych nawyków i skłonności. Jest to zgodne z buddyjskim ZEN, gdzie w świętych księgach znajdują się stwierdzenia mówiące o „pustce materii”, oraz, że „wszystko jest pustką” („Kusoku Zaeahiki”). Nazwa „karate” jako „pusta ręka” jest więc najbardziej trafna. Na przełomie XVII i XVIII wieku karate „dostosowało” nowo poznane formy chińskie do okinawańskiego TOTE dając dzisiejsze kata karate.

      Przełom XIX i XX wieku był bardzo znaczący w formowaniu się karate. Wtedy to wprowadzono karate do szkół w ramach wychowania fizycznego, dostrzegając nie tylko aspekty fizyczne, ale również duchowe tej sztuki walki.

       Pierwsze stowarzyszenie Karate zostało założone w kwietniu 1918 roku w domu mistrza Kenwa Maluni w Shuri na Okinawie. Dziewięciu mistrzów: Chomo Hamashino, Chodo Oshiro, Gishin Funakoshi, Choshin Chibana, Kenwa Mabuni, Aulun Tokuda, Shinpon Shiroma, Masumi Tokumura i Ryngyn Ishigawa założyli stowarzyszenie pod nazwą Karate Kenkyn Kai. W 1924 roku inni mistrzowie Chojun Miyagi, Jukatsu Kyoda, Jinan Shiuzato, Koki Shiroma, Chotoku Kyan i Choki Motobu założyli w Naha na Okinawie Karate Kenkyn Club. W marcu 1926 roku z połączenia obu tych stowarzyszeń powstaje Okinawa Karate Club, który jest pierwszą formalną organizacją w historii karate. W 1930 roku Okinawa Karate Club – organizacja zrzeszająca różne style karate zostaje przyjęta do Okinawskiego Stowarzyszenia Atletycznego. 8 grudnia 1933 roku Okinawa Karate Club zostaje przyjęty do Dai Nippon Butoku Kai w Japonii i wtedy to karate zostaje oficjalnie uznane za gałąź japońskiego budo. W styczniu 1937 roku powstaje Okinawa Prefectural Karate-do Promotion Society, którą to organizację zakładają styliści różnych szkół karate: Yabu Kentsu, Chomo Hanashiro, Chotoku Kyan, Choshin Chibana, Shinpan Shiroma, Chojun Miyagi, Jukatsu Kyoda, Chojo Maeshiro oraz Genwa Nakasone. II wojna światowa spowodowała śmierć wielu ludzi związanych z karate na Okinawie. Po wojnie każda szkoła podążała w innym kierunku – nie istniała żadna unifikacja każde dojo żyło we własnym świecie i było zbyt zajęte sobą aby pojąć próbę wypełnienia pustki w karate spowodowanej wojną. Style i szkoły karate na Okinawie pozostawały w izolacji i bez związków ze sobą. Mimo to karate okinawskie zaczęło stawać się międzynarodowym i bardzo popularnym. Międzynarodowe karate zaczęło oczekiwać od Okinawy powzięcia zdecydwanych kroków w celu zorganizowanego pokierowania ruchem karate. Wychodząc temu naprzeciw z inicjatywy mistrza Choshina Chibany w maju 1956 roku przedstawiciele ówczesnych czterech najbardziej liczących się szkół karate na Okinawie: Choshin Chibana (Okinawa Shorin-Ryu), Kanei Uechi (Uechi-Ryu), Meitoku Yagi (Goju-Ryu) i Shoshin Nagamine (Matsubayashi-Ryu) zakładają Okinawa Karate-Do Federation. Prezydentem organizacji zostaje Choshin Chibana. Federacja obejmuje swym zasięgiem wiele organizacji stylowych, staje się koordynatorem Okinawa Karate na świecie. Wprowadza trzy tytuły instruktorskie: renshi, kyoshi i hanshi oraz skalę stopni Kyu i Dan. Wcześniej pas służył tylko do przepasania kimona i jego kolor nie miał żadnego znaczenia. Skalę stopni ustalono w zakresie 6 kyu – 10 dan. W 1960 roku powstaje na Okinawie inna wielostylowa organizacja karate jako branża japońskiej AJKF, zrzesza mniej znaczące style okinawskiego karate, a w 1967 roku łączą obie tworząc All Okinawa Karate-Do Federation. Pierwszym prezydentem zostaje Shoshin Nagamine. W 1981 roku organizacja zostaje zreformowana i przemianowana na Okinawa Ken Karate-Do Renmei . Obecnie Okinawa Karate-Do Prefectural Federation zrzesza dzisiaj wszystkie ważniejsze style i szkoły karate z Okinawy. Kontynuuje stare tradycje jednocześnie dostosowując je do obecnych czasów.