Fukyugata miały spełniać rolę kata dla niezaawansowanych, ponieważ ówczesne kata były zbyt trudne dla początkujących uczniów. Chodziło też i o to by wszystkie style Okinawa Karate miały jakieś kata wspólne dla siebie, kata od których rozpoczynałoby się naukę niezależnie od uprawianego stylu. W 1940 roku oba Fukyugata zostały autoryzowane przez specjalny komitet okinawskiego karate.

FUKYUGATA  ICHI

FUKYUGATA  NI

Twórca tego kata nie jest znany, prawdopodobnie był nim Sokon Matsumura. Uczeń Matsumury – Anko Itosu, podzielił to kata na trzy krótkie części tworząc tym samym odrębne trzy kata Naihanchi (Shodan, Nidan, Sandan). Anko Itosu formalizując kata Naihanchi uczynił je symetrycznymi, tak że uczeń wykonując te kata ćwiczy te same ruchy na prawą i lewą stronę osiągając tym samym równomierny rozwój ciała. Naihanchi są podstawowymi kata Shuri-Te.

NAIHANCHI SHODAN

NAIHANCHI NIDAN

NAIHANCHI SANDAN

Kata te zostały ułożone przez Anko Itosu w 1907 roku. Ich pierwowzorem były stare proste nieistniejące już kata Chanan oraz zaawansowane kata Kushanku. Powodem ich ułożenia było wprowadzenie przez Itosu karate do szkół na Okinawie. Krótkie i proste kata Pinan były formą przejściową do bardziej skomplikowanych kata. Wiele podstawowych technik zaprezentowano w łatwiejszym formacie niż z kata zaawansowanych, z których pochodzą. Obecnie wszystkie pięć kata Pinan (Shodan, Nidan, Sandan, Yondan, Godan) są najbardziej popularnymi formami karate.

PINAN SHODAN

PINAN NIDAN

PINAN SANDAN

PINAN YONDAN

PINAN GODAN

Twórca tego kata nie jest znany. Kanga Sakugawa nauczył się tego kata w Chinach. Jego uczeń Sokon Matsumura rozwinął je w formę która znana jest obecnie jako Passai Dai lub Matsumura Passai. Uczeń Matsumury, Anko Itosu rozwinął i zmienił formę tego kata. Jego Passai nosi nazwę Passai Sho lub Itosu Passai.

Kata to przywiózł na Okinawę chiński attache wojskowy Kushanku i przekazał je Kanga Sakugawie. Uczeń Sakugawy, Sokon Matsumura nadał mu ostateczną formę. Obecnie to kata nosi nazwę Kushanku Dai. Uczeń Matsumury, Anko Itosu rozwinął i zmienił to kata. Jego Kushanku nosi nazwę Kushanku Sho.

Kata to przywiózł na Okinawę chiński rozbitek, ekspert sztuk walki o nazwisku Chinto. Jest to kata ze stylu białego żurawia. Sokon Matsumura rozwinął to kata nadając mu ostateczną formę.

Jest to kata pochodzenia chińskiego ze stylu białego żurawia i dosłownie oznacza „pięćdziesiąt cztery kroki”. Sokon Matsumura nadał temu kata ostateczną formę. Jest to najbardziej zaawansowane kata w Shuri-Te.

Kata to ze stylu białego żurawia przywiózł na Okinawę chiński kupiec Go Kenki. Zostało ono zaadoptowane przez okinawańczyków do stylu Shuri Te. Nie jest zbyt popularne, bo przekazuje się je tylko najbardziej zaawansowanym uczniom.

Oznacza interpretację kata. Kata składa się z kilku technik. W bunkai’u każda z nich jest ćwiczona oddzielnie. Jedna osoba wykonuje określony z góry atak a druga wykonuje, dostosowaną do ataku, technikę z kata. Bunkai do każdego kata jest formalnie określony. Wykonując bunkai ćwiczy się technikę, ale również timing, szybkość i koordynację ciała. Bunkai wykonuje się do wszystkich kata.

Jest rozwinięciem bunkai’u. Wszystko odbywa się jak przy zwykłym bunkai’u, z tym że osoba wykonująca techniki z kata (broniąca się) po zakończeniu ustalonych technik dodaje swoje dodatkowe (dowolne) techniki, które w realnej walce zapewniłyby nokaut osoby atakującej.

Jest sposobem ćwiczenia i sprawdzenia stopnia opanowania kata oraz kolejnym krokiem przygotowującym do kumite. Katakumiwaza jest wykonywana przez trzy osoby. Jedna wykonuje dokładnie kata (bez modyfikacji) a dwie pozostałe atakują ją określonymi (dostosowanymi do konkretnego kata) technikami. Można to porównać do walki reżyserowanej, z tym że zastosowane techniki (uderzenia, kopnięcia) są wykonywane z pełną siłą tak aby wykonujący kata musiał wykonać prawidłowo kata by się obronić.